Afscheid nemen
is met dankbare handen
weemoedig meedragen
al wat waard is
om niet te vergeten
is moeizaam de draden losmaken
en uit het spinrag der belevenissen
loskomen
en achterlaten
en niet kunnen vergeten ...
Alleen heb je me gelaten
maar niet zonder eerst tegen me te praten.
Ik wou niet dat je me nu al verliet
maar hierboven was het al geschied.
Met ruzie hebben we elkaar te vaak pijn gedaan
maar we hebben elkaar altijd goed verstaan.
Bedankt voor je lach
die er altijd was.
Bedankt voor je begrip
die je voor ons had.
Bedankt voor de woorden van vreugde
die uit jouw mond mochten vloeien.
Bedankt voor de liefde
die we elke dag mochten ontvangen.
Bedankt voor de vriendschap
die jij ons echt gegeven hebt.
Bedankt voor de tranen
die je met ons deelde.
Bedankt voor de uren
die we samen konden praten.
Bedankt voor alles ...
waar wij geen woorden voor vinden.
Dankbaar zijn we om de herinnering,
al doet het afscheid pijn,
als om een waardevol geschenk,
om wat je voor ons hebt mogen zijn.
Dankbaar zijn we om al het mooie
dat jij ons hebt gegeven,
zodat jij, zoals wij zijn,
in ons blijft verder leven.
De dood is niets.
Ik ben maar naar de andere kant.
Ik ben mezelf, jij bent jezelf.
Wat we voor elkaar waren,
zijn we nog altijd.
Noem me zoals je me steeds genoemd hebt.
Spreek tegen me zoals weleer
op dezelfde toon,
niet plechtig, niet triest.
Lach om wat ons samen heeft doen lachen.
Bid, glimlach.
Denk aan mij, bid met mij.
Spreek mijn naam uit thuis
zoals je altijd gedaan hebt
zonder hem te benadrukken
zonder zweem of droefheid.
Het leven is wat het altijd is geweest,
de draad is niet gebroken.
Waarom zou ik uit je gedachten zijn?
Omdat je me niet meer ziet?
Neen, ik ben niet ver,
juist aan de andere kant van de weg.
Zie je, alles is goed.
Je zult mijn hart opnieuw ontdekken
en er de tederheid terugvinden.
Dus droog je tranen
en ween niet als je van me houdt.
(Augustinus)
De enige pijn,
die je ons hebt aangedaan,
is dat je ongevraagd
bent heengegaan,
maar voorzichtig klopt
vreugde bij ons aan,
eens zullen we allen
weer samen staan.
De laatste uren voor het einde
dan wordt die grote wereld klein
is plotseling alles onbeduidend
tot aan het laatste beetje pijn.
Wat wij indrukwekkend vonden
verliest zijn glans, verliest zijn zin
maar achter de gesloten ogen
glanst een gigantisch groot begin.
(Toon Hermans)
De leegte zonder jou
is met geen pen te beschrijven.
De leegte zonder jou
zal altijd bij ons blijven
Maar vele fi jne herinneringen
verzachten onze smart
Voorgoed uit ons midden
maar altijd in ons hart
En als ik doodga, huil maar niet.
Ik ben niet echt dood moet je weten,
het is de heimwee die ik achterliet,
dood ben ik pas als jij die bent vergeten.
En als ik doodga, treur dan niet.
ik ben niet echt dood moet je weten,
het is het verlangen die ik achterliet,
dood ben ik pas als jij die bent vergeten.
En als ik doodga, huil maar niet.
Ik ben niet echt weg moet je weten,
het is maar een lichaam dat ik achterliet,
dood ben ik pas als jij mij bent vergeten.
(Bram Vermeulen)
Ga nooit heen zonder te groeten
Ga nooit heen zonder een zoen
wie het noodlot zal ontmoeten
kan het morgen niet meer doen
Ga nooit weg zonder te praten
dat doet soms een hart zo pijn
Wat je ‘s morgens hebt verlaten
kan er ‘s avonds niet meer zijn
Herinner mij,
maar niet in sombere dagen.
Herinner mij,
in de stralende zon,
hoe ik was,
toen ik alles nog kon.
Je wilde nog zoveel
maar had niet meer de kracht.
Je ziekte had je volkomen in zijn macht.
Je was zo moe,
je hebt je strijd gestreden.
Al je zorgen en verdriet
behoren nu tot het verleden.
Rust nu maar uit.
Je bent nu bevrijd uit je lijden,
maar ach, wat is het zwaar
van jou te moeten scheiden.
Ik ben op reis
al weet ik niet waarheen
maar ergens stond geschreven
dat ik deze weg moest gaan
en al aarzel ik soms even
langs die eindeloze baan
toch weet ik
iemand ging me voor
en daarom
ga ik door.
Sterven doe je niet ineens
maar af en toe ’n beetje
en alle beetjes die je stierf
‘t is vreemd, maar die vergeet je
het is je dikwijls zelfs ontgaan
je zegt, ik ben wat moe
maar op ‘n keer dan ben je aan
je laatste beetje toe.
(Toon Hermans)
Rustig in het ziekenhuis,
na bezoek van vrienden,
ben je stilletjes heengegaan.
Dat het zo zacht heeft mogen zijn
is iets wat jij verdiende.
We wisten dat het ooit wel moest gebeuren
Maar je was hierop niet voorbereid
En wij al evenmin
Je hart hield zomaar op met kloppen
Het klopt nu verder in het onze
Je ging zoals je was, zonder gerucht
Zonder geklaag
Na jarenlange ziekte
Na weken van vergeefse strijd
Zonder gerucht
Zomaar ingeslapen
Een laatste duik in het heldere water,
de smaak van anijs onder een boom op het plein,
stevig stappen langs steile bergpaden
en sporen maken in de verse sneeuw.
Met oma naar de sterren kijken,
zingen en lachen tot een gat in de dag,
worstelen met ponskaarten, bits en data,
dollen en vechten met de kadees.
Het zijn mooie herinneringen aan een prachtig leven
vol vriendschap, humor en wilde avonturen.
We staan rond je bed en merken
hoe je jouw stevige grip op het leven verliest.
Jouw leven was
zo heel gewoon
maar juist daarom
zo echt en schoon
